Od 1939 roku polska sztuka rozwijała się w dwóch krwiobiegach – krajowym i emigracyjnym. Sztuka powstająca w powojennym PRL-u nazywana jest do dzisiaj błędnie jako „sztuka polska” – zamiast „sztuka w Polsce”. Do 1989 roku sztuka polska powstająca poza Polską – poza dziełami nielicznych artystów – nie była z przyczyn politycznych w orbicie zainteresowań tak środowisk twórczych, jak i naukowych nad Wisłą. Szacuje się, że obecnie poza Polską żyje około 18–20 milionów Polaków i osób polskiego pochodzenia, w tym rzesza artystów, liczona na tysiące nazwisk. Pośród nich ważną grupę stanowią artyści, którzy jako żołnierze w latach 1939–1945 walczyli na wielu frontach, tak w Europie, jak i poza nią, i wolnej Polski, pomimo zakończenia drugiej wojny światowej, nigdy się nie doczekali.

prof. Jan Wiktor Sienkiewicz

Artyści emigracji niepodległościowej czyli artyści tworzący w latach 1939 -1989 poza granicami kraju, w największej liczbie w Wielkiej Brytanii, przez lata byli pomijani w historii sztuki przez organy bezpieczeństwa komunistycznej. Mimo upływających lat wielu z nich nadal jest nieznana w granicach Polski. Świadomość braku obecności tak wielu genialnych, wrażliwych, odważnych i oryginalnych artystów w panteonie polskiej historii sztuki zmotywował nas do rozpowszechnianie ich historii i dorobku kulturalnego.

Seminaria popularnonaukowe prowadzone przez ludzi od wielu lat zgłębiających zapomnianą historię, a równocześnie mający podejście metodyczno-pedagogiczne.

Główną osią projektu jest seminarium naukowe prowadzone przez ekspertów: prof. Jana Wiktora Sienkiewicza, panią Ewę Sobczyk oraz pana Szymona Owsińskiego. Seminarium to nie tylko sposobność do uzyskania ciężko dostępnej wiedzy, ale również przestrzeń do zadawania pytań, konfrontowania wcześniej przeczytanych treści z wiedzą specjalistów.

Jeśli chcesz wysłuchać niektórych seminariów, które odbyły się w ramach projektu kliknij link poniżej.