W celu dalszej eksterminacji mieszkańców Wielkopolski, w Forcie VII w Poznaniu został
przez Niemców uruchomiony pierwszy i jeden z najcięższych obozów koncentracyjnych zlokalizowanych na okupowanych ziemiach polskich (KL Posen). Przez nich samych, nazywany był „obozem krwawej zemsty”.

Pierwszymi więźniami byli przedstawiciele wielkopolskich warstw przywódczych, aresztowani w ramach „Operacji Tannenberg”. Na terenie Fortu VII dochodziło do mordów, a przetrzymywani w ciemnych
celach i głodzeni więźniowie byli torturowani i katowani. Tysiące z nich Niemcy zamordowali w lasach Palędzia i Dąbrówki k. Zakrzewa, pozostali trafili do obozów koncentracyjnych, m.in do Dachau i Gusen, a także do siedziby poznańskiego gestapo w Domu Żołnierza w Poznaniu, gdzie przechodzili brutalne śledztwa.

W połowie 1942 r. zapadła decyzja o likwidacji obozu w Forcie VII. Więźniów przeniesiono do budującego się obozu w Żabikowie. 25 IV 1944 r. ostatni z nich opuścili forteczne mury. Szacuje się, że w Forcie VII Niemcy osadzili około 20 000 więźniów z całej Wielkopolski. Nie wiadomo dokładnie, ilu z nich zostało zamordowanych lub zmarło z powodu panujących tam bardzo trudnych warunków. Mogło
to być kilka lub nawet kilkanaście tysięcy osób zlikwidowanych zarówno w samym forcie jak i w okolicznych lasach.

Autorzy: Aleksandra Pietrowicz, Tomasz Cieślak